In de nasleep van de tweede wereldoorlog was het Engelse Ford nog lang gedwongen om door te borduren op de vooroorlogse modellen. Dat was omdat het bedrijf, het land, veel tijd nodig had om te herstellen na die oorlog. Maar in 1959 vond Ford zichzelf weer uit. Want toen presenteerde Ford Engeland haar eerste ‘moderne’ auto, de eerste gestroomlijnde Engelse Ford, De Ford Anglia 105E. De nieuwe Ford was modern en had iets dat hem heel erg onderscheidde ten opzichte van de rest van de markt: De ‘verkeerd om ‘ hellende achterruit.
De auto opnieuw uitgevonden
Terwijl het puin van de gebombardeerde fabrieken nog niet eens was opgeruimd begonnen de autofabrikanten, niet alleen Ford dus, heel hard aan de ontwikkeling van nieuwe, moderne auto’s. Maar voordat die gemaakt konden worden moest er eerst weer een heel nieuwe infrastructuur worden opgebouwd. De Ford Anglia was een van die nieuwe auto’s. Maar traditiegrouw lagen zijn roots al in de tijd voor WOII. In de vooroorlogse Fordreeks had al de auto gezeten die de voorouder was van de eerste generatie Anglia’s die in 1949 werd gepresenteerd. Die eerste Anglia’s waren dus nog ‘vooroorlogs’.
Die auto kreeg in 1953 een ‘make over’ met nieuwe looks en was vanaf dat moment de Ford Anglia 100E. Maar de kers op de cake? Dat was de in 1959 gepresenteerde Ford Anglia 105E, die met dat ruitje dus.
Behoudende techniek
Nu zag die Ford Anglia 105E er wel gelikt modern uit, maar onder de motorkap snorde nog steeds de intussen best gedateerde 1172 cc 30 pk zijklepper uit zijn voorganger, de Ford Anglia 100E. Om de nieuweling helemaal up to date te maken kreeg hij een nieuw ontwikkelde kopklepmotor. Die was met een cilinderinhoud van 997 cc wat kleiner dan het oude, vertederende stoommachientje, maar het nieuwe blok leverde wel 10 pk meer. (40 pk bij 5.000 tpm). Die nieuwe motor was niet bang om wat meer toeren te draaien en maakte van de Ford Anglia best een pittige auto.
Voor de zijkleppers ging het vuur onder de frieten in 1962 uit. Hij werd vervangen door een langeslag kopklepmotor met een cilinderinhoud van 1200 cc. En die krachtpatser leverde op een haar na 50 pk bij 4.800 tpm. Dat nieuwe blok maakte van de Ford Anglia een nog serieuzere auto. De min in het verhaal zat hem in de vering en demping van de auto. Die was, geheel getrouw de Britse aard, gewoon dezelfde als die van de Ford Anglia 100E, het duidelijk gedateerde voorgangermodel. De krachtbronnen waren okay. Maar de wegligging en het comfort leden duidelijk onder de beslissing om voor wat betreft vering en demping alles bij het oude te laten. Maar latere wedstrijd successen – in races en rallies waren Anglia’s heel sterke spelers in hun klasse – bewezen dat ook hier de soep niet zo heet werd gegeten als dat hij werd opgediend.
Heel interessant die techniek
Maar waarmee nieuwe Ford Anglia furore maakte? Waarmee de nieuwe Ford zich onderscheidde van de rest? Dat was met zijn carrosserie. De achterover hellende achterruit gaf de Ford een uniek uiterlijk. Het idee achter de negatief hellende achterruit was dat de hoofdruimte voor de achterpassagiers op deze manier veel beter uit viel. Het feit dat de ruit door zijn plaatsing lekker schoon bleef was daarbij mooi meegenomen.
Roesten deden ze allemaal
Momenteel loopt er een onderzoek of nieuwe auto’s weer (expres) roest gevoeliger worden gemaakt omdat duurzaamheid natuurlijk niet ten koste van de productie mag gaan. Maar ik de bouwtijd van de Anglia’s roestten auto’s nog vol overtuiging. De Anglia’s dus ook. Daarom is zo’n Ford Anglia nu best een zeldzame klassieker.
Ik ben zelf 12 jaar bezit van een Anglia 105 e.
Rechts gestuurd.
De roestplekken heb ik hier en daar bijgewerkt.
Heb er veel plezier van.
Ik heb er ooit een gehad, ergens aan het begin van de70-er jaren. Hij was inderdaad niet best qua roest (ik keek door de bodem heen op sommige plekken, er was nog geen APK), en er zat geen startmotor in. Die was gesneuveld, ik had geen geld voor een nieuwe. Ik parkeerde de auto dus liefst op een hellende weg, zodat de motor vanzelf aansloeg als ik hem , naar beneden liet rollen. Of, als ik onderweg was voor een wat langere rit en pauzeerde, liet ik hem gewoon lopen. Of ik zette hem in zijn vrijloop, duwde hem vooruit en sprong erin, zette hem snel in zijn 2-de versnelling en hoopte dat hij aansloeg. Gelukkig gebeurde dat vrijwel altijd…
Mijn toenmalige vriendin, en nog steeds mijn huidige echtegenote, kon zich haast niet voorstellen dat ze een vriend had getroffen die een eigen auto had! Samen met haar ging ik van Groningen naar Maastricht voor de bruiloft van een vriend in de Ford Anglia zonder startmotor. We hebben het gehaald én we kwamen weer terug…
Sinds ik als jochie van een jaar of 12 door zo’n Anglia 105 werd aangereden op mijn fietsje in de Arnhemse Parkstraat, heb ik en bloedhekel aan die dingen! Meneer was op zoek naar de rosse buurt bleek later toen mijn ouders erbij waren, want hij wilde het graag zonder politie én verzekering regelen. Helaas kwam de ambulance en volgde de politiekever op de voet…
Voor mij dus nooit meer een Anglia!
Heb in 1961 als 18jarige mijn rijbewijs gehaald in zo’n Anglia. Daarna nog meerdere keren een gehuurd. Voor die tijd best een goede auto althans in mijn herinnering.