De Amphicar: Een bekende op tv

Ooit zagen we bij Wheelers Dealers de aankoop en het redden van een Amphicar. Geen flauw idee van wanneer de originele opnames dateerden. Van een jaar of tien geleden? Of meer? Maar er zat wel heel wat bijzonders aan dat verhaal.

Polyester & plamuur

De ex-Amerikaan bleek, zoals zoveel ex-Amerikanen, voornamelijk uit polyester- en plamuur, lap en broddelwerk te bestaan. Maar de dappere badeend werd natuurlijk gered. En verkocht. De koper was de man die intussen één van de twee handelaars is, die zich mondiaal op Amphicars hebben gespecialiseerd: Roy Bolks uit Terborg.

Na wat onderhandelingen voor de vorm veranderde de gerestaureerde Amphicar voor 35.250 pond van eigenaar. Vanaf de bank zwaaiden we naar de stralende Roy die al jarenlang bij ons adverteert.

Gekocht en verkocht

De Amphicar is dus naar Nederland gekomen en is na al die jaren natuurlijk verkocht. Want Amphicars kennen een groeiende interesse onder ‘the rich and the famous’. Dat is inmiddels ook merkbaar aan de prijzen. Want voor een Amphicar in uitmuntende staat worden nu bedragen tot omstreeks € 75.000 gevraagd.

Voor een eerlijk, hard en goed exemplaar ligt de vraagprijs intussen boven de halve euroton. Op Internet zagen we de Amphicar uit Wheeler Dealers intussen nu in Denemarken te koop staan voor € 75.900.

De Amphicar dus

De Amphicar (1961-1968) was het levenswerk van de auto-ontwerper Hans Trippel (1908-2001). Die man was geobsedeerd door het maken van de perfecte amfibische auto. Met de inmiddels onbetaalbare ‘Schwimmwagen’ voor het Duitse leger tijdens de tweede wereldoorlog maakte hij zijn statement. De Amphicar was het brave burgerneefje van de Shwimmwagen.

De carrosserie kwam uit West-Berlijn, de motor uit Engeland (Triumph Herald) en er kwamen zelfs onderdelen uit de voormalige DDR. De auto werd geassembleerd in (het westelijk deel van) Berlijn. Er zijn 3.878 exemplaren gemaakt. De verkoop viel tegen, onder meer door de hoge prijs van ruim 10.000 DM. Ook waren de prestaties matig, met een topsnelheid van 105 km/u op het land en 12 km/u op het water.

Toch wist een Amphicar in 1962 het Kanaal over te steken. Wij weten tussen haakjes waar die Kanaalzwemmer zo goed als vergeten staat te staan. We hebben de bejaarde eigenaar moeten beloven niemand te verklappen waar dit stuk historisch erfgoed staat. Niet dat hij er ooit nog wat mee gaat doen. Maar toch… Beloofd is beloofd.

Pas op met projecten

Intussen is de aanschaf van zo’n project op zijn minst uitdagend. Amphicars kunnen enorm goed roesten. Ga uit van een heleboel laswerk. En als er plaatwerk te koop is – er zijn zelfs kunststof kofferbak deksels gemaakt omdat de originelen echt op zijn – dan is dat duur.

Een klassieker of een investering?

Zo’n drijfdoosje is dus vertederend. Het rijdt niet zo goed als een auto. Het vaart niet zo goed als een boot. Maar de mensen die er een aantal jaren geleden eentje hebben weten te vinden? Die lachen er nu om dat de bankrente omstreeks de nul % is. Een Amphicar past niet in een oude sok onder de matras. Maar de mensen die er vroeger met medelijden naar keken, zullen hun oordeel vast herzien hebben.