De Alfasud L 1.2, geproduceerd in 1978, staat symbool voor meer dan alleen een auto; het is een stukje cultureel erfgoed dat door liefhebbers van klassieke auto’s gekoesterd wordt. Dit model, bekend om zijn levendige karakter en praktische bruikbaarheid, heeft door de jaren heen niets aan charme ingeboet. Met een uitstekende brandstofefficiëntie, verrassend ruim interieur en een reeks aan technische innovaties, biedt de Alfasud een rijervaring die zowel comfortabel als plezierig is. Het is geen wonder dat autojournalisten door heel Europa bij de introductie van de Alfasud over elkaar heen buitelden met lof.
Lovende recensies uit heel Europa
- Autocar en Motor (Engeland): “In zijn klasse is de Alfasud op veel punten vooruit!”
- Teknikens en Technikan (Scandinavië): Unaniem gekozen tot “Auto van het Jaar”.
- Frankfurter Algemeine (Duitsland): “Alfasud behoudt een hoge positie na elke test.”
- L’auto journal (Frankrijk): “Met haar Alfasud presenteert Alfa Romeo zich in Frankrijk als een eersteklas merk.”
Een speciale band met dealer Rinsma
Het verhaal van Jan Sake’s Alfasud begint bij de officiële Alfa Romeo dealer Rinsma in Berlikum, waar de auto nieuw werd geleverd aan de broer van de eigenaar. Deze bijzondere auto werd met grote zorg behandeld; bij slecht weer bleef hij binnen, en na een regenbui werd hij zorgvuldig gedroogd. Na het overlijden van de broer werd de auto opgeslagen; verkopen was geen optie. Dealer Rinsma had in de regio een sterke reputatie opgebouwd, mede dankzij een actieve aanpak die veel Alfisten wist te binden.
Jan Sake’s avontuur met de Alfasud
Jan Sake, een fervent Alfa Romeo liefhebber, nam de auto over op aanbeveling van wijlen Hendrik Rinsma, toen hij nog maar 16 was. Deze overname was niet zomaar geregeld; het was een kwestie van gunning. Toen de Alfasud 14 jaar oud was, met slechts 28.000 km op de teller, kon het nog steeds een dagelijkse auto zijn, maar Jan Sake had andere plannen. Pas nadat hij zijn rijbewijs had gehaald, kon hij de auto echt gaan gebruiken, zij het als hobbyauto naast zijn zakelijke wagen.
Onderhouden en beleven
Jan Sake heeft altijd grote inspanningen geleverd om de Alfasud in topconditie te houden. Een bewijs van zijn toewijding was een probleemloze reis naar Italië in 2000, een tocht van maar liefst 5600 km. Ondanks de productie- en kwaliteitsproblemen die experts vaak aanhalen bij de late introductie van de Alfasud, heeft Jan Sake’s auto bewezen dat liefde en aandacht het verschil kunnen maken. Deze Alfasud is niet alleen een vervoermiddel; het is een herinnering aan een vervlogen tijdperk en een symbool van vrijheid.
Jan Sake deelt graag zijn passie voor dit erfgoed dat beweegt. Zijn inspanningen om de Alfasud rijdend en in stand te houden, verdienen alle lof. Zijn auto is niet alleen zijn trots, maar ook een inspiratie voor iedereen die de schoonheid en het belang van klassieke auto’s begrijpt.
Mijn eerste Alfasud was een gele 5M, ook uit 1978.
Hij was 5 jaar oud toen ik hem kocht bij fa. Bijman in Enkhuizen. Heel veel rijplezier gehad, maar ook veel roestplekjes bijwerken. Toen hij 8 jaar was kwam het Sudje niet meer door de keuring: de dorpels waren “gaar”. Ik heb daarna nog 3x een Sud gehad, waarvan de laatste 3 jaar in mijn garage heeft gestaan, wachtend op een restauratie. Uiteindelijk helemaal gestript en in onderdelen verkocht. In 2005 kocht ik weer een Alfa, dit keer een 147 JTD. Na zes jaar werd het een 147 2.0 TS Collezione. Geweldig goedsturende auto’s, maar mijn grote autoliefde blijft toch de AlfaSud!
Mijn eerste auto, de Sud ti. Fantastisch. En ja, helaas roest. Als je het schuifdak opendeed moest je je broek afkloppen van de roestdeeltjes. Maar rijden als een tierelier. Genieten. Jan Sake: hulde!
Ik ben absoluut geen liefhebber van autorijden. Maar één enkele Alfa, een Sud, heeft mij als motorrijder toch kunnen bekoren. Licht en scherp sturend, voldoende accelatie en wegligging als een go-kart. Bijzonder jammer dat de voortzettende rot nog vóór het APK-tijdperk deze luxe skelter op de sloop deed belanden. Wat die roest betreft, hulde aan de heer Sake!
De Alfa Sud is één van de auto’s die de diepste indrukken op mij heeft gemaakt toen hij op de Nederlandse weg verscheen. Ik ben uit 1967, dus ik was nog echt een jongetje. Een paar huizen verderop bij mij in de straat, het zal 1977 of 1978 geweest zijn, stond er opeens een witte, in een luxe uitvoering, en ik kon er geen genoeg van krijgen. Wát een mooie verschijning!
Een paar jaar geleden heeft een maatje van me zo’n auto gerestaureerd, een paarse. Zijn bedrijf heeft een goede reputatie en ik kom er vaak; voor koffie, ge-oldehoer en meer van dat. De uitwerking van deze auto op mij is niets veranderd. Ik kan er naar blijven kijken. Ik heb er nog nooit in gereden trouwens, hopelijk komt het daar nog eens van.
Ik kocht in 1978 een nieuwe Alfasud Sprint 1,3. Nog nooit zo’n slechte auto gehad. Heel veel fabrieksfouten. Reed vaker zonder dan met dashboard. Bracht ik destijds naar de Casu in Utrecht. Olielekkage langs de steekspel. Waren gescheurd. Auto moeten inruilen voor een Alfasud Giardianetta (stationcar). Geen ander merk wilde de Alfasud Sprint hebben. Toen ik de auto had ingeruild bij Alblas in Soest belde men de volgende dag op. Wat ik met de Sprint had gedaan omdat de auto krom was. Ik wist echter van niets. Al met al dus een heel slechte ervaring met AlfaRomeo.
Die opmerking timboektoe snap ik niet. En ja, heerlijke auto, vooral die techniek natuurlijk. De mooiste auto’s komen uit Italië, dat weet iedereen. De beste auto-ontwepers trouwens ook. Toch vind ik veel alfa’s wat overschat wat dat betreft. Als je bij deze het logo even wegdenkt; ik zie ik een allegro. Die vond ik trouwens ook helemaal niet lelijk. Over de 164 wil ik het dan ook niet hebben. 4kant, nietszeggend, had ook uit Duitsland kunnen komen, passat bv, maar wat reed die fijn.
In de jaren 70 was ‘Van Bruchem’ in Westenholte (Zwolle) deaoler van Alfa Romeo, mijn buurman Herman Boonstra had een Alfasud Sprint, geweldig! Prachtige boxermotoren, rustig warm laten worden en daarna toeren maken. 🙂
De Alfa Sud. Het motortje zingt als het mooiste koor. Kurkdroge omstandigheden heeft ie het liefst. Bij dagelijks gebruik bij Nederlands weer valt zo’n schoonheid in no time ten prooi aan de bruine pest. Ze roestten immers al in de folder… Maar het is een rijdend monument!! 👌🏼
Is Jan gereden over Timboektoe???????