Onlangs kregen we een mooie mogelijkheid om met een DAF te rijden. Dat deden wij vaker. Nu was het de beurt aan de DAF 44 de Luxe uit 1974. De auto werd door Gerard Kramer Klassiekers aangeboden en bood alle aanleiding om er een reportage over te maken. De rijimpressie delen wij alvast met u.
De DAF 44 modelserie stamt oorspronkelijk uit 1966,. Hij werd tijdens het najaar van 1974 vervangen door de 46 met geknepen motor, De Dion constructie achter én een Variomatic-inrichting met één riem. Dat is een wezenlijk andere auto dan de door Gerard Kramer Klassiekers aangeboden auto. Deze bleef vanaf nieuwlevering altijd in Nederland, en draagt sinds 31 juli 1974 zijn originele Nederlandse kenteken. De DAF 44 de Luxe kreeg als extra een achterruitverwarming aangemeten. Deze was op de DAF 44 nooit standaard, en op de achterruit prijkt dus een after-marketvoorziening dat exemplarisch is voor de tijdsgeest waarbinnen de DAF werd verkocht.
De DAF 44 was ook als de Luxe een toonbeeld van zuinigheid met vlijt. Maar die eigenschap liet zich goed met kwaliteit combineren. Wát er in zit is allemaal netjes en genoeg om je als inzittende toch behaaglijk te kunnen voelen. Bovendien zijn de gebruikte materialen ook 49 jaar na dato nog in een prima staat. Het feit dat de auto vanaf 1974 weinig werd gebruikt (nog geen 48.000 kilometer!) zal daarmee mogelijk te maken hebben. Maar ook in eerder gereden DAF-exemplaren merkte je dat het qua kwaliteitsmaatstaf wel goed zat bij de vaderlandse personenautobouwer van weleer. Verder verkeert deze 44 nog in een heel behoorlijke staat. Ja, je ziet wel enkele gebruikssporen, enkele tekenen van de tand des tijds. En het Variomatic-plaatje bij de kentekenplaatverlichting mist. Maar voor het overige is de DAF is een heel originele en niet verprutste staat. Zo zien we ze graag.
We pruttelen lekker door het prachtige Weststellingwerf, dat veel mooie fotolocaties biedt. De paden op, de lanen in, dát idee. De DAF 44 heeft de luchtgekoelde tweecilinder 844 cc motor aan boord. Deze is onderdeel van de aandrijflijn met de Variomatic transmissie. Deze heeft in de 44 bovendien een grote overbrengingsbandbreedte. Mede daardoor versnel je met deze 44 vrij gemakkelijk naar snelheden van 80 a 90 kilometer per uur. De motor is levendig en in relatief opzicht best kwiek. Dat geldt ook voor andere technische componenten. Een mooie test daarvoor is bijvoorbeeld het starten met de pook in de gekozen rijrichting. Dat kan prima met deze DAF, de auto kruipt (gas los) niet weg na het starten. Kies je ervoor om met de pook in de neutraalstand te starten, dan is het echt zaak om even te wachten met het kiezen van de rijrichting om ‘tandenpoetsen’ te voorkomen. Dat is DAF-eigen.
Verder treedt een historisch bekend euvel op in deze auto: de matige remcapaciteit. Het is bij een vertraging echt zaak om het rempedaal stevig te bedienen om enigszins tot vertraging te komen. In historische testverslagen kwam dat bezwaar al naar voren, en dat handhaven wij ook bij ons reportage-exemplaar. Het voelt aan alsof de (niet-bekrachtigde) trommeltjes rondom onder bemeten zijn, en daar moet je echt op verdacht zijn als je met (bijvoorbeeld) een 44 onderweg bent.
Verder valt er weinig aan te merken op deze auto. De DAF stuurt opmerkelijk licht, ligt heel aardig op de weg en voelt mede dankzij de as-constructie achter lekker lichtvoetig aan. De onderstelafstemming is behoorlijk comfortabel. Wel krijg je via het stuurwiel de verwerking van oneffenheden in het wegdek goed door. Ook is de DAF gevoelig voor zijwaartse windstoten, dan merk je dat hij graag een stapje opzij doet. Dat is- gelet op het geringe totaalgewicht en het tamelijk hoog opgebouwde inzittendencompartiment van de fraaie Michelotti carrosserie- geen verrassing. Aan de andere kant blijft de 44 in bochten best lang neutraal, de handling van de auto is acceptabel.
Over dat inzittendencompartiment gesproken: dat biedt een behoorlijke ruimte en bewegingsvrijheid. Daarnaast zijn de stoelen in de DAF écht uitstekend. Zij ondersteunen goed en staan ten opzichte van het stuurwiel prima opgesteld. Aan de ver naar binnen prijkende wielkuipen moet je als voorste inzittende altijd weer even wennen. Toch is er (voor de bestuurder) voldoende ruimte om een plekje voor de linkervoet te vinden, ook omdat het koppelingspedaal vanzelfsprekend ontbreekt. De bedieningsfuncties in de DAF zijn eenvoudig te vinden. Het interieur biedt nóg een plus: het zicht rondom is echt van alle kanten uitstekend.
Zo beklijft het beeld van een fijne Nederlandse klassieker, die zich uitstekend leent voor een lekker ritje binnendoor. Een conclusie, die de nieuwe eigenaar straks ook zal trekken. Hij krijgt een DAF die in een heel aardige technische en cosmetische staat verkeert, en bovendien is zijn 44 een laat in Nederland geleverde. Het verbaasde ons in ieder geval niet, dat deze echt leuke 44 de Luxe snel werd verkocht.
Met dank aan Gerard Kramer Klassiekers, Wolvega
Foto’s: Bart Spijker en Erik van Putten
En dan te bedenken dat er in de regio Hilversum iemand zo creatief was geweest om een motorblok van Renault/ Alpine in het vooronder te hangen en een Mercedesbestuurder zo’n beetje tot waanzin moet hebben gedreven door die zoek te rijden. We praten dan over een gebeurtenis in de jaren ’70…
Terug naar de 44 uit deze reportage; let ook even op het balgje midden op de (interieur)foto, te zien net boven de bediening van de ruitenwissers.
Niet elektrisch dus, zoals vaak gebruikelijk, maar met de hand.
Inderdaad als je met een DAF 55 in stad reed (een beetje sportief dan wel)dan kwamen er niet veel mee, meer dan een maal ervaren.Daf was voor vele garagehouders een moeilijke wagen.
Het DAF museum is voor de liefhebbers zeker een must
‘T Was nog een hele toer om het achterruitverwarming element er goed en RECHT er op te plakken.
Toen mijn schoonmoeder van een 33 overging naar een 55 werd Den Haag een stuk onveiliger. Ik ben na 1x meerijden afgehaakt.
Erg fraaie 44 dit.
Ha leuk, mijn 1e auto als studentje van de HTS Autotechniek (toen nog) in Apeldoorn. Nog eens de 3e prijs mee gewonnen i een rally van de school: als je fout gereden was, kon je net zo hard weer achteruit :-))
Ik denk een jaartje gehad, toen overgestapt op een ietwat vermoeide Alfa Romeu Giulia 1600 Sprint GT van 1966. Die wilde ik best graag nog hebben….
Maar erg inventieve auto, m’n 44.
Poosje terug in het DAF museum geweest, een enorme aanrader, wat fraai!!
Had ooit een Daf 55. Bij de verkeerslichten en andere startposities, veroorzaakte dit model voor veel BMW rijders een schokkende ervaring. Voor sommigen was het vermoedelijk zelfs een trauma, dat zo’n klein, goedkoop « kut-autootje » hen het nakijken gaf als er gas gegeven werd.
Inderdaad was het raadzaam om na het starten met een dotje gas te wachten totdat de motor weer het normale stationair toerental draaide alvorens het pientere pookje in de voor-of achteruit te zetten. Stond het gechokede toerental wat hoog afgesteld, zo was het dus ook tanden poetsen. Toen DAFjes nog geen voorzieningen had om de veiligheid bij starten te vergroten, is menig telgje uit de Bornse fabriek vrolijk door de garagepoort gehuppeld als er niet werd opgelet. Maar wat waren ze toch leuk en revolutionair! In het lesboekje voor de motorfiets stond toen dat een motorfiets meestal sneller vanuit stilstand optrok dan een auto. Met duidelijke vermelding dat de DAF een uitzondering vormde door zijn ‘felle acceleratie’. Jaja, ze waren verassend rap op die eerste meters. Fantastische auto’s, dat waren ze, dat zijn ze!