Motorfietsen zijn nog nooit zo goed geweest als nu. En waar in 1969 de 67 pk van Honda’s CB 750 Four echt te veel waren voor de secundaire kettingen en de achterbanden van toen, daar koop je nu zomaar een 100% betrouwbare motor met tweehonderd pk aan boord.
Dat die 200 pk het nodig maken dat er een dozijn elektronische slaafjes mee moet is om te voorkomen dat de motor voor- of achterover slaat bij het remmen of accelereren, dat het koppel in de eerste twee- en de topsnelheid in de laatste twee versnellingen beperkt wordt, dat het achterwiel niet gaat stuiteren bij het terugschakelen? Dat soort dingen?
Het lijkt mij een beetje op twee strips Viagra opsnoepen om dan eens in de Wehkamp – of laat het ‘FonQ’ – catalogus te gaan zoeken naar nieuwe onderzettertjes voor de eettafel.
Nog zo’n wat verwarrend stuk informatie kreeg ik een tijd geleden te horen van een vriendin in wiens huis was ingebroken. Haar huis-, auto- en motorsleutels waren meegenomen. Nieuwe deursloten waren snel geregeld. Haar auto was een leasebak, die werd gewoon omgeruild. Maar een paar nieuwe sleutels en een contactslot voor haar motor moesten zo’n € 1.400 kosten. Want een moderne sleutel heeft doorgeleerd en moet ingelezen worden op, of in de boordsoftware van een moderne motorfiets. En dat kost. Blijkbaar iets van € 1.400…
Vroeger was niet alles beter…
Toen het contactslot van mijn 1971’er Moto Guzzi de geest gaf, kon ik met alleen het boordgereedschap de draden even doorverbinden. En route ging ik bij TLM in Nijmegen langs. Daar adviseerden ze me een imitatie Guzzislot te kopen. Imitatiesloten waren beter. Het slot en de sleutels kostten me € 35 en ik schroefde mijn nieuwe aanwinst voor de showroom aan mijn brave twin. Klaar!
Het rijden van een klassieke motorfiets is dus te verdedigen als ‘economisch verantwoord’.
Met die strijdkreet kom je in Nederland altijd weg. Maar er zijn meer manieren om uit te leggen waarom je klassiek rijdt. Mensen die er uit maatschappelijke overwegingen niet voor willen uitkomen dat klassiek rijden gewoon leuker, en veel intenser is dan rijden op een nagelnieuw exemplaar kunnen altijd los gaan op de duurzaamheidsfactor van een klassieker rijden. Want wat al gemaakt is, daar zijn verder geen onvervangbare grondstoffen voor nodig.
Stel je voor wat al die moderne motorfietsen alleen al aan plastic opmaken. Straks zijn alle Chinese plasticmijnen leeg! En wat dan? Bovendien zijn klassieke motorfietsen in Nederland om onverklaarbare redenen zo goedkoop dat 80 procent van de aangeboden motoren naar het buitenland gaat. Als je hier dus een goede klassieker koopt, dan ben je dubbel goed af, want er op afschrijven hoef je ook bijna niet te doen.
Maar vooral ervaar je op een klassieke motorfiets alles wat marketeers en engineers, de enige twee groeperingen in de motorwereld die wel verjongd zijn, ons hebben afgenomen.
Op een klassieke motor ben je motorrijder. Geen passagier met beperkte inspraak. Op een klassieke motor ervaar je wat moderne motorrijders missen, of zelfs niet eens meer kunnen handelen.
Een moderne motor rijdende kennis en ik wisselden tijdens een tripje door de Ardennen eens van motor. Op zijn motor voelde ik me een beduidend betere piloot, een mechanische chirurg. Toen hij van mijn motor stapte was hij verbijsterd: “Rij je gewoon op dat ding? Hij remt niet en hij stuurt niet! Levensgevaarlijk!”
Mijn Guzzi is niet levensgevaarlijk. Hij is braaf. Je moet hem gewoon wat leren kennen. De moderne motor die plasticglanzend naast de mijne stond was zoveel beter dan mijn ouwe Italiaan. Perfect bijna. Maar laat ik als onverbeterlijke romanticus nu niets met perfectie hebben…
De mijne heeft abs. En ik hoef maar op een knopje te drukken en dan start hij gewoon. En ook al rij ik al een paar jaar dan nog ben ik blij dat dit er op zit. Een versleten knie als gevolg van een terug schoppende kickstarter en rijdend op een motor die ruim honderd kilo lichter is dan mijn vorige kan ik alleen maar zeggen dat ik blij ben dat ik nog steeds rij. Of ik nu naar Griekenland rijd of een rondje rond de kerk maakt niet zo veel uit. Maar ik rij. En dat hij niet meer zo oud is dan sommige motoren die ik hiervoor had maakt mij niks uit. Ik rij en dan doen alsof die oudjes zalig makend zijn, vind ik een beetje zwart-wit. Je krijgt er wel mooie verhalen mee. Gewoon rijden en niet zeuren. Als er onderweg iets is, maken we dat en rijden we verder.
ABS en startknopjes zijn dan ook perfect. Maar mijn denken is inderdaad weinig objectief. Ik ben een blij fossiel
Tegenover het feit dat ze ruwer, meer trillen en meer onderhoud nodig hebben dan een modern electronisch exemplaar… hebben klassiekers en ouwe brikken gewoon charme, noem het ‘ziel’.
En of je nu in drie uur naar Cadzand-bad rijdt vanuit de Achterhoek op een modern hok, of je doet dat terrassend en sleutelend in 10 uur op een ouwe geit; je bent gekomen waar je wilde zijn.
Bovendien kunnen oude motoren rekenen op sympathie van de grootste motorfietshaters
Mee eens! Maar Cadzand Bad is niet leuk meer sinds het door Vlaanderen is bezet. We gaan nu maar naar het Roergebied en zo. Lekker dihtbij ook.
Heerlijk stuk weer en erg waar! Was in 2013 met mijn Aprilia (tamelijk moderne RSV1000R van 2006) weer door Scandinavië en genoot van de opmerkingen van o.a. Noren op een camping: dat ik daar met zo’n motor durfde te rijden. Tja, het wereldberoemde “Italiaans karakter” met zo nu en dan wat sleutelen, bijv. op de Poolcirkel omdat elke ca. 2500km de koppeling ontlucht moet worden: (on)handige constructie met cilindertje op blok, net als remcilinder. Maar goed, dat hoort erbij. Ook leuk: een Zweed ergens op een camping die naar onze fietsen kwam kijken (vriendin met oude Suzuki GSX600F) en vertelde dat “als ‘ie later groot was altijd zo’n Aprilia wilde en nou had hij dit…” terwijl hij wees naar een stukje verderop waar zijn heel grote camper stond met vrouw en kinderen eromheen 🙂 Was even lachen met z’n allen, humor. Vroeger (’86) trouwens ook door heel Scandinavië met m’n oudere CB750F2 en daar moest ik regelmatig op de camping de carburateurs eraf sleutelen en schoonmaken: op e.o.a. manier bleven de vlotters regelmatig hangen en kreeg ik onderweg ineens een enorm koud been van de erop druppelende en verdampende benzine. Met later m’n Suzuki TL1000S ook in die contreien rijdend moest ik vrijwel niets sleutelen.
Feitelijk een leuk onderdeel van oudere motoren en een stuk betaalbaarder. Was toevallig afgelopen weekend weer eens langs een motorzaak, dealer van o.a. Ducati, en zag daar nieuwprijzen van €32.000 en hoger. Wat een rare tijden.
Motorfietsen op afbetaling zijn niets nieuws. Nu maar wachten op de eerste motorfiets waar een hypotheek wordt afgesloten. Maar man, de schik die wij hebben gehad!
Klopt, da’s helemaal onbetaalbaar 🙂
Geweldig ! Komt Paul ook weer met een nieuw boek ?
Gisteren een hele tijd met Paul zitten breinstomen. Boeken maken doe je uit passie. En hij is gepassioneerd genoeg. Maar wat verdienen aan boeken? Aiii.
Daar sluit ik mij 100%bij aan. Na, vanaf 1970, op een V7 te hebben gereden en hierna het hele arsenaal van Guzzi te hebben gereden, incl enkele kleine modellen tot mijn nieuwste de EV1100, ben ik altijd weer blij dat ik op de diverse oude V7 ens weer plaats kan nemen en er aan mag/moet sleutelen, is dat een verademing tov de EV met computer. Zelfs de oude V7 van Paul van Hoof kan mij bekoren terwijl ik er aan werk om te prepareren voor nieuwe avonturen.
Die senioren zijn net zo degelijk en simpel als bakstenen. Hartveroverend!
Volledig mee eens. Ben op mijn 18de begonnen op een Sarolea 350 van 1948, heb op mijn 20ste mijn enige nieuwe gekocht, een BMW R 60/7. Daarna een occasie R65 bijgekocht en er een zijspan aangehangen voor de Kids en nadien nog een occasie K 75 voor het werk. Samen zo’n 650.000 km mee gereden. Nu op mijn 66ste de K aan mijn zoon gegeven, terug met de 60/7 op stap (ZGAN na 206000 km) en nog met het zijspan met de kleinzoon. Neen, voor mij hoeft het echte moderne zeker niet. Heb ook alles aan deze 3 BMW’s kunnen doen wat nodig is. Leve de klassiekers 👍
Bingo!
Dolf, ook ik heb dit stuk gelezen en sta er helemaal achter! Maar toch….!
Vroeger met mijn Matchless een weekendje rijden en avonden weer sleutelen, geen geld voor nieuwe delen, dan maar naart Muts te Soest. Ook op mijn toenmalige Jawa met span, Bultaco Trial motor en Velorex driewiel heb ik veel rij en sleutel plezier gehad!!
Tegenwoordig op mijn huidige Liberator voel ik mij net een machinist met veel rij plezier. Maar toch……op mijn Tupperware Gl1500 met zijspan, hier vermaak ik mij ook uitstekend op, zo ook op mijn Kawa Versys 1000. Alle met een ander belevenis weliswaar.
Eigenlijk voel ik mij op elke motor wel thuis en zou alle soorten wel in mijn schuur hebben willen staan! Mijn bijnaam Muts heb ik er in elk geval aan overgehouden.
Ik ben het helemaal eens met je ‘maar toch’
Hoewel mijn motoren door velen niet als klassiek zullen worden beschouwd, met bouwjaren respectievelijk 1985, 1993 en 1998, ben ik het hier grondig mee eens. Mijn criterium is carburateurs en geen elektromeuk als ABS.
Ik ben het helemaal met Rolf eens. ‘Elektromeuk’. Schitterende uitdrukking. En alle elektronica die erop zit, kan stuk gaan. En ABS wordt tegenwoordig steeds meer als vanzelfsprekend beschouwd. Wat dacht men ervan dat een motorrijder zijn fiets zo grondig moet kennen zodat hij automatisch op het randje kan remmen zonder op zijn plaat te gaan? Arme motorrijders die, verwend door ABS als ze zijn, hun Waterloo tegemoet gaan als de ABS eens niet thuis geeft. Ik moet daarom niet veel van ABS hebben. Ik heb echt menig keer moeten remmen voor autodebielisten waarbij het voorwiel heel korte ‘vreugdepiepjes’ maakte en het achterwiel lichtelijk begon te stuiteren. Harder remmen kan een ABS ook niet. Maar men doet alsof men zonder ABS niet eens meer kan rijden of ademen. Rolf, je hebt gelijk 👍🏼
Een vriendin van mij heeft een tijdje geleden haar Yamaha Fazer 600 verkocht voor een appel en een ei omdat de ABS stuk was en de vervanging van dat onderdeel toen ongeveer € 1.000,00 kostte.
Voor het overige was die motorfiets nog perfect ….. Als ik het geweten had, dan had ik ‘m gekocht.
Stefan.
Vriendinnen zijn als motorfietsen: Als je ze niet genoeg aandacht geeft, dan mis je dingen
Van alle moderniteiten vind ik ABS toch wel listig. Zelfs op mijn Ural zit het standaard. Maar dat kan ook door de combinatie van trommels en voeringen komen. Een noodstop van een minuut of twee kan trouwens heel enerverend zijn
Voor mij kan ABS wel, maar die 268 andere regelneefjes vind ik decadent
De vriendin, wier sleutel werd ontvreemd, heb ik vroeger geleerd.
Dat was voor De Groote Onderwijs Hervorming!
Helemaal waar. Wat maakt motorrijden nu zo mooi? Voor mij is dat het met meer dan 50cc cilinderinhoud rijden op twee wielen. Geen enkele kritiek op de rijders die drie wielen prefereren!! Maar ik ben dus een tweewieler. En ook moderne motoren hebben van origine meestal ook twee wielen. Dus waar ligt het probleem van klassiek rijden? Laten wij wel wezen,… veelal nemen de vaardigheden bij de nieuwere generatie motorrijders af om techniek te begrijpen. Laat staan eraan sleutelen. Godsgruwelijke bedragen worden over de toonbank geschoven om hun tweewielige ‘penisprotese’ in topstaat te houden. Motorkleding moet in het design van het merk zijn. Als er een druppel regen valt gaan ze of op hun plaat of is het tranen met tuiten huilen omdat er wat vuiligheid op hun tweewielig lifestyle gadget gekomen is. Wellicht wat gechargeerd maar olie op de handen krijgen wordt als een besmettelijke ziekte ervaren. Klassiek rijders steken anders in elkaar. Schuwen nog olie nog vet en vertrekken geen spier als ze een stukje huid opofferen aan hun tweewieler als ze weer eens van een oude boutkop schieten met een al evenoude steeksleutel. De mindset zit definitief anders in elkaar. Lang leve de ziel. Lang leve de klassieker!
Nou, gelukkig heb ik wel passend gereedschap.
Maar die ouwe Hinckley-Triumphs zijn zo gruwelijk degelijk, daar valt niks aan te sleutelen. Heb er een met 192.000 km op de klok die rijdt als een nieuwe.
En die Honda’s uit 1985 zijn ook al zo goed. Maar het de-en monteren van de carburateurs van die V4 was dan wel een echte rotklus.
Amen!
Dit klopt als een bus, zelf ook lang Guzzi gereden en dat is altijd een avontuur opzich. Vraagt wat van je creativiteit.
Ik denk wel eens dat we de kunst van het rijden van weleer vergeten zijn en we ons alleen nog maar kunnen redden met enorm veel elektronica aan boord.
Onlangs zag ik een review waar een BMW R1300 GS als min punt had dat deze geen contactloos laden voor je mobiel aanboord had. Wat een gemis.
Ik wordt meestal al blij als ik een motor niet hoef aan te duwen maar gewoon in 1x start.
Waar is de romantiek gebleven?
Italiaans rijden vraagt sinds mensenheugenis creativiteit of het nu op twee of vier wielen is iedere rit is een avontuur op zich.
Vriend Jan K zei het zo: Italianen brengen iets op de markt als ze het MOOI genoeg vinden. Verdere productontwikkeling was iets voor de kopers
Gelezen: Deze motor is het ideale platform voor je smartphone
Hij is weer prachtig Dolf, en volledig eensch.
Yooo! Soulsistah!