Er komen best veel klassiekers uit Frankrijk. Maar er zijn natuurlijk maar bar weinig Nederlandse klassiekerhandelaren die in Frankrijk ‘de boer op gaan’ om op goed geluk maar eens rond te rijden. Daar is het land net effe te groot voor. En bovendien spreken oudere Fransen voornamelijk voortreffelijk Frans, maar niet meer dan dat. Aan de andere kant spreken Nederlandse handelaren doorgaans geen of niet genoeg Frans. Fransen jonger dan dertig spreken vaak wel een soort Engels. Maar ze hebben geen geld voor, noch interesse in klassiekers.
Het feit dat wij wel Frans spreken is in de tussentijd een grappig verdienmodelletje. Bijvoorbeeld; een van onze kennissen had via een klant iets gehoord over een oude Fransman en zijn museum. De klanten hadden van dat museum gehoord van vrienden die in die regio een pand hadden gekocht in de stijl van het TV-programma ‘Ik Vertrek’. Het vervolg daarop zou zomaar kunnen zijn ‘Ik verrek’, want op zijn Nederlands inburgeren? Daar zijn Fransen niet echt compatibel mee. En dan is er ook nog de Franse bureaucratie die zelfs voor veel geboren en getogen Fransen dodelijk is. Goed. Er was dus een museum. De klant had geprobeerd dat te bezoeken. Maar was van het perceel verdreven door een oude man, een hond en een geweer.
Een lang verhaal kort; via de aldaar wonende Nederlander en daar weer Franse kennissen van kreeg onze kennis er ongeveer een idee van wat er in het museum zou staan. Dat zette hem op scherp. Hij wilde kopen! Of we mee wilden gaan voor vertaling en ondertiteling. We legden uit dat zo’n excursie leuk, maar zinloos zou zijn. Klassiekers kopen bij een oude Fransman doe je niet zomaar. Als het al lukt, is het na een lang investeringstraject. Er zijn in elk geval meerdere bezoeken, lange gesprekken en aanzienlijke hoeveelheden wijn bij nodig. Een paar keer uit eten gaan – en dat kan gewoon in het dorp of een dorp verder – is ook vaak handig. Met veel omhaal en voorzichtigheid zou je dan het goede moment kunnen treffen om voorzichtig tot zaken te komen.
Toevallig zat de gewapende museumhouder in een uithoek van Frankrijk waar we nog niet geweest waren. We spraken af dat we er tijdens de vakantie eens zouden gaan kijken. Ergens in een gehucht langs een ‘wit’ weggetje vonden we een uitbundig begroeid perceel met een paar grote, oude opstallen erop. We zetten de auto met de neus een half metertje op het erf. Mijn partner stapte eerst uit. Daar pakten we de eerste pluspunten. De auto was een BX uit 1989. Mijn partner is een knappe brunette die veertien jaar voor de Franse semioverheid heeft gewerkt voordat ze docente Frans werd. Ik stapte ook uit en we bleven gearmd net buiten het hek naar de gebouwen kijken. Zonnetje op de bol. Sigaartje erbij… Rust. Geen haast.
Er kwam een hond op ons af lopen. Uit zijn lichaamstaal sprak geen moordlust. Het beest leek op een wolf, maar dan in het groot. Hij snuffelde met interesse en focuste zich op de tas van mijn lief. Weer een aandachtspunt: Neem bij bezoek aan een locatie met hond iets mee voor de hond. Gedroogde kipfilets van de Dierense Aldi bleken een succes. Het beest liet zich tevreden achter de oren kroelen. Kreeg nog een gedroogde kipfilet.
Van achter een ander gebouw kwam een tanige, oude, gebogen man. We begroetten hem rustig en vriendelijk en complimenteerden hem met zijn mooie hond: “Alors, le chien est okay, mais votre dame est aussi très belle!” Kijk, dat begon lekker. We babbelden wat in de zon. Nodigden de man uit op het tweetafelterrasje schuin aan de overkant. Na een paar glazen gaven we de voorzet over de gebouwen en of die nog gebruikt werden. We kregen een lang verhaal dat hij al vanaf de jaren vijftig allemaal oorlogstuig uit de regio had verzameld. Dat hij oude auto’s had. Oude motoren. Oude melkstoeltjes. Oude landkaarten. Oude fietsen. Oude wapens… Lang verhaal weer kort: We kregen een excursie. De enige loods waar we niet in mochten bleek gekoloniseerd door wespen. We waren diep onder de indruk. We vertelden dat hij een fantastisch museum had. Dat wist hij. Hij was ook actief museumhouder geweest. Maar toen hij in één zomer maar liefst zes buitenlandse bezoekers – ze spraken nauwelijks Frans! – had gehad, was het hem te veel geworden. Al die drukte!
Toen we over ons bezoek rapporteerden flipte onze kennis. Maar we hebben niets over de verdere gang van zaken gehoord. Misschien is hij doodgeschoten omdat hij iets verkeerds zei en door de hond opgegeten. Want niet heel Frankrijk is zo sprookjesachtig als de folders doen geloven.
Een prachtige, heel bijzondere verzameling. In juli 2001 heb ik dit museum bezocht. Op de 4e en de 8e foto zie je een “ronde”, bootachtige licht groene auto. Deze is door een Panhard-ingenieur gemaakt op het chassis van een Panhard Dyna X uit 1950. Aluminium carrosserie. Er zit geen motor en versnellingsbak in. Achter deze auto staat nog een Panhard & Levassor Cabrio uit +/- 1930. Naast de “ronde” auto staat een blauwe Panhard Junior.
Jaren geleden waren we in Zuid Frankrijk op een camping en rondwandelend zag ik een oudere heer in een schuur werken aan een Traction Avant. Na het eten liep ik alleen terug en er werd nog steeds gesleuteld. Na het showen van onze trouwfoto, ook in een Traction, werd er wat gekletst over de auto die hij aan het opknappen was. Maar toen ik vroeg of hij na het boren van een gat niet wat antiroest middel moest gebruiken, werd ik zonder omhaal van het erf gejaagd. En ik hoefde niet meer terug te komen. Terwijl het in mijn ogen gewoon een belangstellende vraag was omdat hier roest toch wel veel schade veroorzaakt.
Alweer een prácht verhaal. En wat staat daar allemaal in dat museum…. Tjonge, da’s smullen. Zelfs een ‘Schweres Röntgen- Gerät’. Welke toepassing dat nog zal hebben tussen klassiekers van toch wel curieuze aard en wellicht zelfs een Bugatti?
Mooi verhaal, al zegt een Fransman geen “okay” 🙂
d’acc
Leuk spannend verhaal. Al heeft het een aantal vooroordelen. Is weer typisch Nederlands. Waar huur je zo’n dame in? Is daar een bureau voor🤪
Overigens heb ik ook schijt aan lompe “Nederlandse” handelsmentaliteit. Ik doe regelmatig zaken met Fransen, rustig, geduldig en beleefd dus.
En voor hr.pascal geldt; gewoon met een mustang of chevy gaan😅
Prachtig allemaal. Maar..die blauwe met die puntkont?
Is dat een (Italiaanse) Bugatti?
Dan istie een godsvermogen waard.
Of zit ik daar helemaal fout mee..
Je hebt gelijk…
Tu zeggen tegen een ouder persoon in Quebec ( niet in Montreal) kan je hele visite of vakantie ruïneren. Slecht Frans met “vous”, daar kom je in Quebec City en Sherbrooke, een heel eind mee.
Uitstekend Frans spreken en 1 “Tu”, moet je nooit doen. Dolf heeft daar volkomen gelijk in.
Dat zogenaamde Nederlandse recht door zee, wordt hier vaak in vancouver ook niet in dank afgenomen.
Maandag is het “Sunfest” in Tsawwassen, daar staat een boel heel apart spul, mijn CX doet
daar ook aan mee.
Groeten aan alle AMK lezers.
Is Montreal zo afgegleden dan? Beleefdheid of het gebrek daar aan wordt m.i. overal op dezelfde manier gehonoreerd. ‘ Met de hoed in de hand komt men door het ganse land’. Geldt gelukkig nog steeds, en met fatsoen gaan er ook nog steeds veel deuren open. Er zijn heel wat aankopen gedaan in Quebec, en dan met name in Montreal en haar voorsteden . En ben er nog steeds welkom.
Prachtige reportage!
Goed geschreven.
De reacties zijn nog beter!!! 😜
Zie ik daar ‘ la voiture sous-marin’ de TinTin? Inderdaad boeiend spul waar sommige lieden wellicht slaap door kunnen verliezen. Gelukkig kan ik al genieten van alleen deze foto’s en het daar bij laten. Dus dank voor deze reportage!
Volgens mij is de interesse vanuit nederland in franse oude wagens ook niet zo groot, liever een oude mercedes of opel
De grootste Citroën-club….zit in Nederland.
En voor bijna elk onderling type geldt dat ook.
De Nederlandse Renault en Peugeotclub behoren tot de grootste wereldwijd..
Niet iedereen gaat voor Duits…
Mwah… Het auomuseum van Henk Vischer in Buren loopt als een tierelier. En zijn verhuur van Franse klassiekers ook.
Vraagje aan Dolf:
Het vorige column, N+1…….denk jij als jij daar bent echt aan +1 ??? ..of toch maar +2..+3..etc.
Ik huil mezelf lke avond in slaap!
De meeste pareltjes zijn intussen gesloten voor nederlanders; wij maken ons met onze ‘rechtdoorzee’-gedrag niet overal geliefd…
Veel andere-landers hebben best moeite met de Nederlandse recht-voor-zn-raap handelsmentaliteit, men houdt er meer van voorbereiden-charmeren-gunnen-handjeklap.
Zo ken ik een sloperij op het Franse platteland waar nog DS-sen staan en waar er nog mooi plaatwerk voor binnen hangt.
Helaas…bij de ingang een groot bord met ‘Interdit pour les Néerlandais!’ (geen onzin helaas..), en zelfs smeekbedes en paaierij of beloftes voor eerlijke prijzen worden kort en droog afgedaan met “tout-ci reste-ci!!”…
Rijdend in oud Frans in Frankrijk vindt de ene Fransoos leuk, en je krijgt een duimpje of compliment…de ander bijt je bits toe dat jij in hun ‘gestolen’ spul rijdt…
Stond een artikel in – in meen – Gazoline: Maintenant les Hollandais viennent de voler nosCXses1