Voordat ik mijn Lief leerde kennen ging ik, verkering of geen verkering, alleen op vakantie. Dat is niet eng, maar de beste manier om een land en de mensen te ervaren. Op de motor. Zo in de jaren zeventig was dat op een Triumph T150 V en de reizen gingen – natuurlijk – naar Engeland. De insteek was eenvoudig: ik pakte de boot vanuit Hoek van Holland en zag wel wat er ging gebeuren. Meestal was er een vast aanknopingspunt zoals ‘Lake District’ of een Triumph specialist waar ik in een Engels motorblad gelezen had.
Dat was in de tijd dat bed & breakfasts nog geen jacuzzi’s in lieflijk gerenoveerde boerderijtjes hadden en waren. Een overnachting kostte ook – omgerekend – geen zestig euro, maar max. een pond of twee. Bed and breakfast uitbaters? Dat waren dus gezinnen in huurhuizen waar gewoon een kamer in een gewoon huis werd verhuurd. En dat kon zomaar de kinderkamer zijn. Op een zolder keek ik vanuit mijn bed naar de sterren. Half in slaap merkte ik pas dat de huiskat thuis kwam toen dat beest gewoontegetrouw door het dakraam naar binnen op het bed sprong. Het beest landde vol op mijn maag. We schrokken er allebei nogal van. De volgende ochtend stapte ik op een dode muis. Die was in de kattenschrik blijkbaar vergeten. ‘Gestampte muis!’ werd zo wel een heel letterlijk fenomeen.
Ooit kwam ik op een adres terecht waar de hele familie tijdens het vakantieseizoen in de schuur sliep om zo meer bedden te kunnen verhuren. Maar nog meer speelde in die tijd het vriendelijke of kortaffe antwoord op mijn vraag of er nog slaapgelegenheid was: “No motorcycles serviced”. In grote delen van het UK hadden motorrijders nog niet de door Honda in de markt gezette status van: “You meet the nicest people on a Honda”. Nou ja: Mijn Trident was duidelijk geen Honda. En misschien zag ik er wel bedreigend continentaal uit. Misschien lag het daar aan. Er zijn altijd veel misschiens…
Maar uiteindelijk vond ik maar op één keer na een plek om te pitten. Die ene keer dat ik Ter Apel style moest overnachten was niet op een grasveld, maar in een bushokje. En in die tijd kon ik nog gewoon soepel opstaan na een nacht slapen op een houten bank. Als tegenhanger: Toen ik een honden uitlatende ‘oudere’ dame – ze zal zeker eind veertig zijn geweest J – aansprak of ze ergens onderdak wist, toen werd ik vriendelijk bij haar thuis uitgenodigd. En dat was een serieus groot huis. De heer des huizes bleek toen al een fraaie collectie klassieke motoren en auto’s te hebben. Plus een blijkbaar onuitputtelijke voorraad mooie whiskeys en twee dochters plus een zoon met van die echt oude Brits adellijke inteelt kostschoolhoofden met paardengebitten en het vrijwel ontbreken van kinnen. Mijn Triumph werd bekeken en goed gevonden. Ik keek mijn ogen uit naar British Finest aan twee- en vierwielers en was daar dan weer diep van onder de indruk. Ik herinner me vaag dat het laat werd… De volgende ochtend deelde ik met de familie het ontbijt, checkte mijn driepitter. En werd door de hele familie uitgezwaaid.
En zo kom je dan bij prefab, internet geplande reizen langs uitgelezen plaatsen en GPS’sen. De dood voor het onbevangen genieten. Maar sinds ik een tomtom met kronkelroutes heb, is de verrassingsfactor van vroeger weer prettig terug. Ik sta dus open voor de nieuwe dingen. Misschien komt er zelfs nog wel eens een motor met ABS. Alleen een bed & breakfast pakken voor omgerekend een eurotientje plus een beetje? Dat gaat niet meer gebeuren.
Lees ook:
– Meer colums
– Meer verhalen over klassieke motoren
– De complete lijst van gepubliceerde artikelen over oldtimers
Brengt jeugdherinneringen terug. Daar zou ik boeken vol mee kunnen schrijven. Niet door het ijzeren gordijn mogen en dan maar langs die muur van prikkeldraad naar een volgende grenspost om het daar maar te proberen. Slapen op het voetbalveld want daar waren geen campings in de buurt. In de tuin van een Gasthaus slapen want we hadden geen geld meer voor de kamers na het eten. Jong fris en fruitig waren we toen.
Schrijf dat boek! Je kunt het tegen minimale kosten publiceren via POD, printing on demand. Alles tussen de 1 en1500 exemplaren! Succes! Ik zie er naar uit!
Zelf ben ik daar jaren 60 mee begonnen. Alleen op de motor weg, het verschil is alleen de piepkleine tent die ik altijd mee had. Door toeval vaak in de DDR en buurlanden geweest. Met een groep zoek je een vrije tafel op een terras, alleen zoek je een vrije stoel aan een bezette tafel. Dan hoorde je nog eens wat en er zijn enkele langdurige vriendschappen uit ontstaan. Natuurlijk was Engeland een favoriet land, vind het nog steeds prachtig en hen nog steeds een Royal Enfield 2-cilinder zijklepper 350 cc.
Ik bezocht vaak Mallory Park bij Leicester als de “Race of the year” werd verreden.
Vrijdags met bepakte motor naar de baas, na werktijd koers naar Zeebrugge en met de nachtboot naar Dover. De oudere rijders herinneren zich misschien nog de naam Bennie Pinners, deze man organiseerde vaak reizen naar motorraces en die waren ook altijd aan boord. Het was altijd bijzonders gezellig en het bleef niet altijd 100% alcoholvrij. Na aankomst de zaterdag in Londen doorbrengen en dan naar Lricester. Zondags na de race weer vlot doorrijden om op tijd bij de veerboot te zijn en was je op maandagmorgen om 05.00 uur weer in Zeebrugge en was je -als je goed je best deed-om 08.00 uur na 3 nachten zonder slaap weer bij de baas, zonder persoonlijke verzorging. Hij stuurde mij direct door naar huis om te douchen, eten en een hazenslaapje en ‘s middags was je dan weer paraat. Ik zou het nu niet meer volhouden.
Maar je hebt het gedaan! En je hebt genoten. En alleen reizen is top!
Pracht verhaal alweer. En inderdaad zal een B&B heus niet meer gevonden worden voor €10,- voor een nacht. Niet in de laatste plaats vanwege de meer dan exorbitante gasprijs en aanverwante andere brandstofprijzen, die meer specifiek vooral in eigen land, door idiote belastingheffing, tegenwoordig een soort van dodelijk karakter gekregen hebben. Gelegaliseerde diefstal lijkt de correcte typering van het fenomeen dat niet meer uit te leggen valt. Een extra dikke slaapzak mag dus mee op reis, voor het geval dat je onverhoopt toch op zijn Ter Apels zou moeten overnachten. Als redelijk geharde doorrijder lijkt mij dat persoonlijk geen onoverkomelijk probleem. Romantiek komt weer bovendrijven. Verlokkelijk zelfs
Met een dubbele slaapzak wel ja!
En vergeet niet:
a water cooker in every room met de bijbehorende english tea theezakjes.
En muntjes voor de boiler douche.
1 keer buiten moeten slapen wegens ” no vacancy “.
Die bordjes hingen va 19.00 uur bij de ingang.
Het was 2100 uur.
De volgende dag begreep ik wat dat bord betekende:
We doen niet meer open va 1900 uur.
En zo belande ik na wat rondgereden te hebben op een parkeerplaats met een Litle Chef locatie.
Slaapzak gepakt en op het bankje gaan liggen.
Was wel errrig koud!
Smorgens 0700 uur ging de zaak open.
Gelijk naar de wc ,scheren en een quick face wash.
Ham and eggs,white beans toast and verse koffie.
Ik kwam weer tot leven.
AVONTUUR.
Wij zijn heel blije fossielen
jammer, maar één reactie op zo’n leuk verhaal! de romanticussen zijn aan het uitsterven!
zlf ben ik dankbaar dat ik mijn liefje met mijn Fiat 600 heb leren kennen en ze later met mij
op een Honda op pad ging.
Gelukkig zijn we toch niet alleen!
B&B’s in het land waar de kreet geboren is, zijn nog steeds bijna altijd een feest; heerlijk ontbijten met spek en worstjes, en slapen in nèt-iets-te-korte-bedden…
Alleen de prijzen zijn meegegroeid met de tijd..
Bovendien is motorrijden in hetzelfde land dat claimt aan de wieg ervan gestaan te hebben een fantastische aangelegenheid, zelfs links rijden en dus legaal rechts inhalen is snel aangeleerd.
Alleen links remmen en rechts schakelen, zoals het volgens hen heurt, doen we niet meer.
Dus toch: The times tey are changing. HERSTEL: changed