‘Russische’ klassiekerhandelaren vind je wanner je zoekt onder bijvoorbeeld ‘Классический автомобиль на продажу’ Daarop staan voornamelijk veel klassiekers die uit Duitsland en Nederland komen. Maar ook Russische klassiekers als Moskvich, GAZ, ZIL, ZAZ, Scaldia, Zazphorojet, Lada en Pobjeba.
Voor de uit het westen afkomstige klassiekers (en er is geen waterdichte garantie dat ze legaal uit deze contreien vertrokken zijn) worden bedragen gevraagd die minimaal op ons niveau zijn. Let wel: gevraagd. Wat de producten van ‘eigen bodem’ betreft heeft de handel de neiging zich ook op ‘onze’ prijzen te oriënteren. Zo werd een letterlijk nieuwe Rus aangeboden voor € 20.000. Hij werd verkocht voor $ 6000.
Ook interessant: Russische klassiekers blijven hier wel
Moskou nu: Neo kapitalisme ten top
Ooit zongen de Beatles ‘Back in the USSR”. Die unie van Sovjet republieken is intussen serieus uit elkaar gevallen en wat nu Poetins ‘Rusland’ is heeft een bruto nationaal product dat kleiner is dan dat van de Benelux.
In Moskou en een paar andere grote steden zie je veel nieuwe, dure auto’s van mensen die het neo liberalisme in hun hart hebben gesloten. Maar buiten die bulterige eilandjes van enorme rijkdom is wat we voor het gemak nog maar aanduiden als ‘Rusland’ arm. En corrupt tot op het bot.
Willibrordus van der Weide, de man die we een poosje geleden ontmoetten, heeft zo’n 20+ jaar in die regio gewerkt. Hij zit nu weer in Nederland waar hij een herstart maakt met een concept voor organische mest en de wrijvingsverminderaar met Sovjet roots ‘Yellow Miracle Oil’. Zakelijk heeft Wilibrordus weinig meer op met Georgië, Oekraïne en dergelijke. Maar qua vriendschaps- en familiebanden blijkt de regio waardevol.
Waar er meer kans op een witte kerst is dan hier. Op de kopfoto staat hij bij een Moskvich. Een daily driver. Maar nu even niet. Maar Georgië is blijkbaar niet het land waar je voor de handel in Russische klassiekers moet zijn. Georgiërs zijn blijkbaar een soort Antillianen: gerelaxt en ervan overtuigd dat het leven vanzelf mooi wordt als je maar rustig doorfeest. Georgië is befaamd om zijn wijnen. Dat zal zeker aan hun houding bijdragen.
De spil in de handel in Russische klassiekers lijkt Oekraïne te zijn
De volksaard van de Oekraïners lijkt blijkbaar meer op de onze: Oekraïners zijn opportunistische handelaars in alles waar een gezonde marge op zit. En op voormalig USSR spul zit weinig marge, de handel in uit legervoorraden gestolen AK47’s daar gelaten. Ter plekke zijn voertuigen uit de Sovjettijd herinneringen of noodzakelijk vervoer bij gebrek aan beter. Bovendien is het grondgebied enorm uitgestrekt en is Internet nog lang niet zo verspreid als hier. Er is dus overal nog van alles, maar er is hoegenaamd geen interesse voor.
Ter plekke niet, maar hier in het westen wordt ook nog geen moord gedaan voor ‘Russische klassiekers’. De enige milde uitzondering geldt voor de M72, Ural en Dnepr zijspancombinaties. En zelfs daar is er in de ons bekende omgeving maar één iemand die zich daar serieus mee bezighoudt, en dat is Richard Busweiler uit Genemuiden, wiens passie uit de hand is gelopen. Een M72, Ural of Dnepr heb je voor een fractie van de prijs van een klassieke BMW. Er zijn zelfs mensen die ze ‘omtoveren’ tot BMW en ze zijn populair in re-enactment festiviteiten, waar ze ook al doen alsof ze BMW zijn. En dat terwijl de Russische oerboxer, de M72 er bijna echt helemaal eentje was. Die M72’s zijn intussen wel breed als historisch erfgoed geaccepteerd. En ze kosten een derde van wat een Harley WL kost.
Ook interessant: M72: Al bijna half zo duur als een HD
Russische auto’s in Nederland
In 1953 begint de Amsterdamse firma “Auto- & Motordeelen Import”, met het importeren van de Moskvitch 400, de Russische variant van de vooroorlogse Opel Kadett. Voor de import van de Moskvitch gebruikt de Amsterdamse firma de naam MKV. De firma MKV weet het voor elkaar te krijgen dat op de Auto RAI van 1954 naast de Moskvitch ook de Pobjeba en de ZIM aan het Nederlandse publiek kunnen worden getoond. Van de Pobjeba zijn er drie stuks daadwerkelijk ingevoerd. Van de ZIM zijn er twee naar Nederland gekomen. Daarna bleef het geruime tijd rustig.
In 1958 vindt er een belangrijke gebeurtenis plaats: de wereldtentoonstelling in Brussel. Ook de Sovjets zijn aanwezig en tonen trots de vruchten van hun werk, de Moskvitch 407, de Volga M21 en de grote ZIL 111. De Moskvitch wordt onderscheiden met de Gouden Medaille en de de Volga en de ZIL winnen de “Grote Prijs”.
Mede door deze onderscheidingen trekken de Russische auto’s opnieuw de aandacht van het Europese publiek. In 1958 ontstaat de Belgische firma Sobimpex die in 1959 begint met de assemblage van de Moskvitch en de Volga in België. In die jaren waren auto’s die (gedeeltelijk) in België werden geassembleerd goedkoper omdat er een lager belastingtarief bestond voor in het land zelf (gedeeltelijk) geassembleerde auto’s. Daarna hadden Russische merken nog diverse importeurs waaronder de Gremi toch wel het meest onthouden is.
Ook interessant: Lada met Wankelmotor
Het bezitten en rijden in een ex Russische klassieker is iets voor vriendelijke onthaaste mensen zonder drang naar status. Die hebben zich zelfs in een ontspannen club verenigd, de www.russischeklassiekerclub.nl.
En vanuit Samara kregen we dan weer de vraag of wij militaire wielvoertuigen, maar geen Jeeps, uit WOII konden vinden. Die zouden dan in een museum terecht moeten komen. Mocht u dus nog iets ouds en groens in de schuur hebben staan, neem dan contact op met Alexey Zudochkin van Motorworld by V. Sheyanov via http://motos-of-war.ru/en
Ik heb hele goede herinneringen aan mijn eerste auto die ik nog studerende kocht voor ongerekend 200,- euro. Het was een Lada 2103 1500S Dat ding starte altijd, zelfs in de winter van 1984 toen het -22 was en de meeste andere auto’s niet van hun plaats geraakten.
Uiteindelijk 60.000 km mee gereden totdat de polyester de auto niet meer kon samenhouden. In die tijd kocht je een nieuwe Lada 1200 voor 79.000 Frank (ca 2.000 euro). De kleur kon je niet kiezen, na een volledig schip kersrode kwam er een schip met gifgroene, gevolgd door babyblauw etc… Stond de kleur niet aan, dan kwam de auto na amper 2 jaar op de sloop terecht en kocht je gewoon weer een nieuwe voor weinig. Mooie tijd, helaas voorbij.
Het waren gewoon sterk verbeterde en verstevigde Fiat 124’s uit de jaren 60