‘Ala’ betekent vleugel. Vogels hebben vleugels en kunnen vliegen. Ze zijn ook nog eens snel… Vroeger waren mensen beduidend kleiner dan nu. En in de jaren vijftig en zestig werd een volwassen Italiaanse man van 1,65 meter gezien als een representatieve Zuid-Europeaan. Dit verklaart de afmetingen van de prachtige Aermacchi-motorfietsen. In de jaren vijftig dook vliegtuigbouwer Aëronautica Macchi in de opkomende markt voor massamotorisering en begon eerst scooters en later ook motorfietsen te produceren. Zoals de Aermacchi Ala Verde 250.
Door de aandelen die het Amerikaanse merk Harley-Davidson in de jaren zestig kocht en uiteindelijk de overname van het Italiaanse bedrijf, werden de motorfietsen bekend als “Aermacchi-Harley-Davidson” en uiteindelijk als “Harley-Davidson”. In 1971 nam AMF Harley over en werden de Aermacchi-Harley-Davidsons AMF/Harley-Davidsons. De machtsovername door de Amerikanen kwam Aermacchi op dat moment niet slecht uit. De Italianen hadden te maken met ruimtegebrek omdat ze de fabriek moesten delen met hun collega’s die vliegtuigen produceerden. Met meer ruimte konden er meer motorfietsen worden geproduceerd. En dat een deel daarvan naar de Verenigde Staten ging? “Nessun problema!” Het verstandshuwelijk strandde uiteraard op de ongelijkheid tussen de deelnemers en het verschil in passie tussen de Italianen en de Amerikanen.
Aermacchi Ala d’Oro en Ala Verde
(1960-1968) Na de introductie van de Aermacchi Ala d’Oro en de Aermacchi Ala Verde waren Aermacchi-motorfietsen zeer gewild als racemotorfietsen voor amateurs en in nationale wedstrijden. Aermacchi’s verschenen in heel Europa aan de start. De Aermacchi Ala Verde was de sportieve uitvoering van de toeristische Ala Azzurra. Net als de Chimera had de Ala Verde een luchtgekoelde eencilinder kopklepmotor met stoterstangen. De cilinder van het motorblok lag bijna vlak voor een optimaal zwaartepunt en ideale koeling. Aan het linker uiteinde van de krukas bevond zich een meervoudige natte platenkoppeling en de primaire transmissie naar de vierversnellingsbak verliep via tandwielen. De versnellingsbak was in het begin schakelbaar met de hak-teenmethode aan de linkerkant. De motor haalde adem via een Ø 24mm Dell’Orto-carburateur en de brandstoftank had een capaciteit van 17 liter. De motorfiets had een ruggengraatframe met een centrale buis, en aan de voorkant was er een telescoopvork gemonteerd. Achteraan was er een normale swingarm met twee veer/demperelementen.
De eerste update
In 1963 vond er een serieuze update plaats. Het smeersysteem werd verbeterd en er kwam een optionele vijfversnellingsbak beschikbaar. De koppeling werd verzwaard, de elektrische installatie werd verbeterd en de voorvork werd sterker. Ook het stuur, de zijpanelen en de uitlaat kregen een nieuw ontwerp. Voor het modeljaar 1964 werd de nieuwe motor met kortere slag geïntroduceerd. In 1967 volgden nieuwe wijzigingen aan de tank, de spatborden, het duozadel, de koplamp en de voorvork. De wielen, die tot dat moment op alle “klantenmotoren” 17 inch waren, werden vervangen door 18 inch exemplaren. Dit was meteen de handigste oplossing voor het probleem dat ervaren rijders hadden opgemerkt: het hak-teenpedaal beperkte de grondspeling in bochten. Het feit dat de motorfiets hierdoor iets minder levendig stuurde, viel in die tijd niemand echt op.
Einde verhaal
De laatste verandering vond plaats in 1970, waarbij opnieuw een nieuwe tank werd gemonteerd op de Aermacchi Ala Verde en de elektrische bedieningselementen werden vernieuwd. Het vermogen steeg naar 18 pk en de vijfde versnelling werd nu standaard. Het voorwiel werd nog groter en groeide naar 19 inch.
In juli 1972 werd de productie van de Aermacchi Ala Verde 250 stopgezet. De nieuwe “sportieve” Aermacchi werd de TV (“Turismo Veloce”) 350.
Inmiddels zijn al die Aermacchi-motorfietsen zeer gewilde klassiekers geworden. Dus als je nog een stoffig exemplaar in de schuur hebt staan…
Die van de foto’s heb ik vorige winter een buurt gegeven. Motortje loopt als een zonnetje.
Sportieve fietsen van 250 cc en 18 pk . . . .
Kom dar nu eens om
Inderdaad, 250cc en 18 pk waren ooit ‘sportief’. Het Italiaans optimisme bij de opgegeven topsnelheden van zo’n dingen blijft mij nog steeds verbazen. Maar goed, boeiuhhh! Als het goed rijdt met een blok dat loopt als een zonnetje, is het helemaal goed natuurlijk. Tijden veranderen en technieken verbeteren. Nu kom je met een 250cc gewoon richting 30pk of zo. Althans voor de simpelere fietsen. De Moto3 fietsen tegenwoordig met hun 250cc bevinden zich om de 60pk bij kneiterharde 14.000 toeren, zo heb ik gelezen. Zo’n blok in een klein en vederlicht frame gelepeld onder de kont van piloten die categorisch aan dwerggroei en anorexia lijken te lijden (maar niet heus natuurlijk) sleuren die dingen het geheel als de brandweer richting de 230-240km/uur. Of de karakteristiek van zo’n hoogstandje zich leent om burgerlijk rond te rijden, is maar zeer de vraag natuurlijk 😬 Mijn opvatting over sportief is ook wel wat anders dan 18pk. Maar ik daag ze uit, diegenen die diezelfde luttele18paarden vol aan de slag weten te houden. Daarmee ben je dan toch wel een goeie coureur op bochtige wegen, ook al stellen 18pk op de ‘drag strip’ niet veel voor. Daar hebben dus in één keer een behoorlijk stukje sportiviteit op het bordje liggen. En ja, ik vind deze kleine Italiaan bloedmooi. De monteur heeft zijn werk heel goed gedaan!